Bezoek

Het schooltje waar we ooit samen op de banken zaten, is allang afgebroken. Een zoveelste jeugdherinnering die plaats heeft moeten ruimen voor een woon- en winkelcomplex. Ons dorp begint te lijken op een zeedijk zonder kust. Om maar te zeggen dat de jaren meedogenloos verstreken. Hoewel de belofte om eens een bezoek te brengen al geruime tijd is verjaard, wandelde ik de voorbije week door

onze hoofdstad. Na het afstuderen bracht de liefde hem immers naar Brussel en liet hem daar algauw ook weer achter.

Het dwingt in onze heimat altijd bewondering af als iemand de Dorpsstraat weet in te ruilen voor een of andere Rue die de naam van een dood gevallen koning draagt. De realiteit blijkt vaak minder romantisch. Na een doolhof van slecht aangegeven omleidingen en Brusselaars die in het tot in Keulen horen donderen wanneer ik hen de weg vraag, belandde ik in een smalle steeg. Volgens de beschrijvingen die hij me heeft gestuurd, moet mijn oude klasgenoot hier zijn dagen verslijten. Mijn voeten brandden in mijn schoenen door het trotseren van de ongelijke kasseien. En het middaguur mocht dan zopas verstreken zijn, diep in de straat leek de duisternis al te vallen alsof het avond was. Ik wandelde op de bodem van een vergeetput. Het leegstaande café met de neergelaten rolluik waarop Franse scheldwoorden in graffiti voorbijgangers naschreeuwden, was mijn einddoel. Achter de deur ernaast woonde hij samen met zijn labrador. Zoals hij me had geschreven moest ik maar met de klink rammelen omdat de bel bleek gestolen. Even later stond ik oog in oog met een hoofdrolspeler uit enkele van mijn dierbare jeugdherinneringen. Het rommelige decor in de veel te smalle woning waarin hij deze dagen speelde liet vermoeden dat die tijd voor hem verder ligt, dan voor mij.