Jobstudent

Zoals het dwarrelen van sneeuwvlokjes het begin van de winter laat vermoeden, zo is het binnen waaien van jobstudenten op onze werkvloer de voorbode van de zomer. Gisteren maakte Jonas zijn intrede met de belofte ons van eenvoudige administratieve taken te verlichten. Computers hebben geen geheimen voor hem, had de jongen ons warm gemaakt in zijn sollicitatiebrief, toch wel de meest overtuigende die we dit jaar mochten ontvangen. Het doornemen van deze liefdesbrieven aan ons bedrijf behoort sinds jaar en dag tot mijn alsmaar uitdijende takenpakket. Vaak wordt heel wat valse ervaring aangewend om indruk te maken. En vaak zijn ze geschreven met een onaangetast enthousiasme dat je met pijn in het hart blootstelt aan de harde wetmatigheden van de arbeidsmarkt die vaak alle werkplezier en idealisme doen smelten als sneeuw voor de zon. Zullen jongeren zich handhaven in de realiteit van de werkvloer waar dromen gevoed worden zoals zonnepanelen in de Kennedytunnel? Jonas bleef in elk geval zijn glimlach behouden toen ik hem zijn contract voorlegde. Het telt twee bladzijden, meer heeft onze personeelsdienst niet nodig om het woord uitbuiting uit te leggen. "Ik kijk uit naar de afwisseling", had hij mij de hand geschud. Variatie is er zeker . Zo mag hij zich nog verwachten aan een intensieve bijscholing wat betreft het inschenken van koffie en het neerlaten van de zonnewering. Die is nogal aan de roestige kant en vraagt een extra snok waarbij half uit het raam bengelen een noodzaak is. Enkele jaren geleden heeft dit ons een jobstudent gekost, en heel veel gedoe met de verzekering dat nog altijd niet rond is. Spreekt voor zich.