Mijn goede vriend Karel heeft de oorlog met zijn overtollige kilo’s verloren. Zo lijkt het. Dieetboeken heeft hij verslonden, maar het mocht allemaal niet baten. Zijn tengere wederhelft staat ondertussen helemaal in zijn schaduw. Meubilair en deuropeningen lijken te krimpen als in een sprookje. De slapende huiskat is vermist sinds Karel zich achterover in de zetel liet ploffen. Zijn huisarts zwaait met grillige statistieken. Voorzichtig probeerde ik al eens aan te kaarten dat misschien een suikerverslaving rondspookt in die onpeilbare catacomben van zijn lijf. Maar de scheldtirrade die ik als antwoord kreeg, laat vermoeden dat hij nog in de ontkenningsfase zit. Zelfs de snelweg naar de kust is voor Karel een traject van onweerstaanbare verleiding. Ik hoor zijn speekselklieren langs mij in gang schieten als sluizen die begeven onder de druk wanneer een wegrestaurant, of beter nog een tankstation in zicht komt. Niet veel later staat hij aan te schuiven met blikjes en snoepzakjes die hij op enkele minuten weet te verzamelen dankzij een zesde zintuig dat zoetigheid doorheen beton herkent. Een deurwaarder die openstaat voor een vriendendienst zou een wereldrecord kunnen laten opteken. De laatste rechte lijn naar het kuststadje blijkt geplaveid met verkeersremmers en drempels. Langs mij zie ik door al dat bochtenwerk Karel van kleur veranderen, nog sneller als de wonderbollen die hij de voorbije kilometers in industriële hoeveelheid verorberde . Plots gaat in een snelle ruk het passagiersraampje naar beneden, maar helaas iets te laat. De geur van een daguitstap naar de kust zal nooit meer hetzelfde zijn.
Reactie schrijven