Hoewel collega Tom niet echt houdt van verrassingsfeestjes wilden we zijn veertigste verjaardag niet onopgemerkt voorbij laten gaan. Tijdens zijn afwezigheid in de middagpauze hadden we net tijd genoeg om ballonnen en slingers op te hangen. Onze bedrijfskantine is maar een lappendeken groot, toch vergt het een inspanning om de druilerige sfeer te verjagen. Het ontbreken van ramen geeft doorgaans de indruk dat je je boterhammendoos opent in een bunker. De muren zijn er doordrongen van woelige vakbondsvergaderingen, jarenlange discussies over besparingsmededelingen en nieuwjaarsfeestjes waar met de hand voor het hart messen in ruggen worden gestoken. De groene muurverf tref je al eeuwen nergens meer aan, misschien enkel nog in onder neon badende verdachte drankgelegenheden in afgelegen bergdorpen die je enkel voor veel geld per ezel kunt bereiken. Enkel door bemiddeling van een ambassade raak je er weg, naar verluidt. Het spandoek dat in kleurrijke hoofdletters een gelukkige verjaardag moest wensen, miste dan ook effect in het schijnsel van het groezelige TL-licht. Dat hulpboekhouder Leon de achternaam van Tom verkeerd had gespeld, hoewel ze al 15 jaar naast elkaar werken, viel zo gelukkig minder op. Secretaresse Irma had voor de hapjes gezorgd. Het waren beschuitjes met daarop een soort verse vleessalade, al kon een blik onder de microscoop nog tot andere inzichten leidden. De niets vermoedende Tom werd door het afdelingshoofd opgewacht en meegetroond. Hij vermoedde dat deze eer een opstap was naar een afdankingsgesprek. Zijn blik was er dan ook meer één van opluchting dan blijdschap toen onze zelfgemaakte confetti rond zijn hoofd dwarrelde.
Reactie schrijven